Malou
Mijn verhaal januari 2020
Tijdens de voederronde in Turkije zag ik plots in de verte een kleine schim… een stipje op de weg.
Dichterbij gekomen konden we duidelijk zien dat je een puppy was… zoekende… verloren…
We stopten uiteraard en ik ging gehurkt zitten omdat dat kleine hoopje bang was, nu al het vertrouwen in de mensen kwijt.
Ze liep weg en ik kon alleen maar denken “please nee, vertrouw me kleintje, vertrouw me “ en stilletjes kwam je dichterbij, aftastend , eerst je neusje tegen mijn hand, een klein stukje van je kopje. Elke beweging kon je weer doen weglopen dus het was nu of nooit en ik nam je op. Je stribbelde even tegen en je gaf je over, we voelden hetzelfde kleintje, dat weet ik… ”we laten elkaar niet meer los”
Het was de bedoeling om je op 1 van de voederrondes af te zetten, in de hoop dat je telkens je weg ging terug vinden naar daar en zo het harde leven op de straat ging overleven.
Maar ik had je vast, kleine schat, en wat je bij me losmaakte deed de tranen over mijn wangen rollen, ik kon je daar niet achterlaten.
Is dat fair tegenover anderen? Neen, zeker niet, maar wat moest ik doen?
Ik had er al zovelen verloren door keuzes die moeten gemaakt worden, harde keuzes, tussen leven en overleven en … dood.
Dus ik nam je mee, naar een pension in Turkije. Een veilige omgeving waar je je nodige inentingen zou krijgen en tot rust kon komen tot er iemand een gouden mandje voor je heeft.
Dus lieve kleine Malou, je bent ter adoptie. Klein ga je niet blijven, waarschijnlijk een ruime middelmaat, een goeie 25 kg maar wat ik wel weet is dat je lief gaat blijven en dankbaar. En degene die zijn hart voor jou gaat openstellen, zal een hele lieve knappe meid in zijn leven krijgen.
Haar verhaal
Ik loop nu al een tijdje rond, ik heb honger en heb het koud, niemand kijkt naar me om en ik weet niet waar ik ben, waar zijn mijn broertjes en zusjes, ik ben ze allemaal kwijt.
Er roept iemand op mij, ik ben bang, ik huil, de laatste persoon die ik zag was niet zo lief tegen me, wat doet ze nu, ze bukt zich, ze blijft me roepen, ik loop weg, ik huil, …
Of zou ik toch, ze is wel rustig, zou ik even dichterbij gaan tenslotte zit ze gehurkt, zo kan ze me toch niet schoppen he…
Ik ga een beetje dichterbij , ik snuffel aan haar hand, ze streelt me eventjes over mijn kopje, en…
A nee, ze grijpt me vast, ik huil, ik schop, ik schreeuw, ik ben bang… ik wil weg maar ze neemt me stevig vast, ze zegt “ik heb je kleintje, ik laat je nooit meer los”, ze kust me op mijn kopje, blaast warmte in mijn nek, ik voel me ontspannen, ik voel me veilig, ik kijk naar haar en ze zegt “je bent gered schatje”
We rijden samen verder en plotseling stoppen we, er komt nog een hondje bij en een paar 100m verder nog 1tje….
Vandaag was niet enkel mijn geluksdag maar ook deze van 2 andere lieve zieltjes….
Update
Ondertussen zit Malou in een pension in turkye, wachtende op haar forever home.
Ze is lief, sociaal en het mooiste van alles , ze is me niet vergeten.
Na maanden , quarantaine, covid 19,... 1000den km zijn we van elkaar gescheiden dus ik hoop asap een huisje of foster voor haar zodat die hel verleden tijd is.
